Sinds de aanbeveling van de Hoge Gezondheidsraad met betrekking tot de vaccinatie van zuigelingen tegen gastro-enteritis door het rotavirus en de invoering van de gedeeltelijke terugbetaling ervan in 2006, is een significante daling van het aantal bevestigde gevallen van rotavirusinfecties vastgesteld. Sinds 2012 lijkt de epidemiologie van het rotavirus te evolueren in tweejaarlijkse cycli waarin epidemiologische seizoenen met hoge en lage activiteit elkaar afwisselen.

In de seizoenen 2019-2020 en 2020-2021 is een heel andere trend waargenomen met een drastische daling van het aantal gevallen, meer bepaald 593 gevallen voor het seizoen 2019-2020 en 414 gevallen voor 2020-2021. Vóór 2020 telde een seizoen met lage intensiteit ongeveer 1500 gevallen en een seizoen met hoge intensiteit zo’n 2500 gevallen. De drastische daling is ongetwijfeld een rechtstreeks gevolg van de COVID-19-epidemie (het rotavirus circuleerde minder door de hygiënische maatregelen, lockdowns enz.).

De frequentste stammen in het seizoen 2019–2020 (genotypering uitgevoerd door het NRC) waren G2P[4] (27,6%, 26 gevallen), G9P[4] (27,6%, 26 gevallen), G9P[8] (12,7%, 12 gevallen), G3P[8] (11,7%, 11 gevallen) en G1P[8] (11,7%, 11 gevallen). Het aandeel van de gevallen in verband gebracht met G9P[4] was opvallend groot tijdens dit seizoen terwijl het vóór 2018 en na 2020 zelden werd vastgesteld. In het seizoen 2020-2021 hield een meerderheid van de gevallen verband met genotype G2P[4] (62,3% van de gevallen, 33 gevallen), gevolgd door G1P[8] (20,7%, 11 gevallen).