Lassakoorts is een virale hemorragische koorts die op de mens wordt overgedragen door knaagdieren. Het lassavirus behoort tot de familie van de arenavirussen. De ziekte is endemisch in West-Afrika, vooral in Nigeria, Guinee, Liberia en Sierra Leone. Zij wordt frequenter vastgesteld tijdens het droge seizoen, van december tot maart.

De naam van het virus verwijst naar de stad Lassa in Nigeria, waar de eerste epidemie in 1969 is gedocumenteerd.

Het virus wordt op 2 manieren op de mens overgedragen:

1. hetzij door besmette knaagdieren (Mastomys natalensis) via rechtstreeks contact met het dier of zijn secreties (urine en uitwerpselen) of door inname of inhalatie (voeding, drank, aerosol enz.)
2. hetzij van persoon tot persoon door middel van rechtstreeks contact via respiratoire en seksuele weg of door middel van contact met besmet medisch materiaal.

De meest blootgestelde personen bevinden zich in landelijke omgevingen waar Mastomys-ratten voorkomen. De overdracht van persoon tot persoon is frequent bij nosocomiale uitbarstingen in endemische landen. Zij kan evenwel overal ter wereld optreden gelet op het gemak waarmee internationaal wordt gereisd.

• De incubatieperiode schommelt tussen de 3 en 16 dagen. Personen worden besmettelijk wanneer zij de eerste symptomen ontwikkelen (koorts, hoofdpijn, spierpijn en onwelbevinden). De klinische verschijnselen zijn gevarieerd en de moeilijke differentiaaldiagnose vertraagt de toediening van de behandeling.
• Volgens een studie van patiënten opgenomen voor lassakoorts in Sierra Leone was de frequentie van de symptomen als volgt: retrosternale pijn (74%), keelpijn (60%), rugpijn (62%), hoest (62%), buikpijn (50%), braken (49%), diarree (26%), conjunctivitis (25%), aangezichtsoedeem (10%) en proteïnurie (43%). Voortdurende klierbloedingen zijn slechts waargenomen bij 17% van de patiënten.
• In 80% van de gevallen is de infectie asymptomatisch  of  goedaardig en duurt zij één tot vier weken.
• 1 op de 5 infecties gaat gepaard met een ernstige aantasting van meerdere organen zoals de lever, de milt en de nieren. Er zijn ook andere complicaties mogelijk: aantasting van het centraal zenuwstelsel (encefalopathie, encefalitis enz.), pericarditis, maanblindheid en orchitis. Tijdens het herstel zijn tijdelijke alopecia en stapstoornissen beschreven.
• De frequentste complicatie van de ziekte is doofheid. Een derde van de patiënten die de ziekte overleven, ontwikkelt uni- of bilaterale doofheid, ongeacht de ernst van de infectie. De helft van hen wint zijn gehoor na 3 maanden deels terug.
• Zwangere vrouwen lopen een groot risico op miskraam en sterfte.
• De globale sterfte bedraagt 1%. In ziekenhuismilieus kan de sterfte van patiënten met een ernstige vorm van de ziekte oplopen tot 15%. Het overlijden treedt meestal binnen de 14 dagen na het opduiken van de eerste symptomen op.

Aangezien de symptomen van lassakoorts zo gevarieerd en aspecifiek zijn, is de klinische diagnose vaak moeilijk, vooral in een vroeg stadium van de ziekte. Lassakoorts is moeilijk te onderscheiden van andere virale hemorragische koortsen zoals het ebolavirus en van andere ziekten die koorts veroorzaken, waaronder malaria, shigellose, tyfus en gele koorts.

De diagnose door laboratoriumtesten wordt gesteld door het aantonen van antigenen op stalen van neus- of keeluitstrijken, sputum, urine of stoelgang of door het aantonen van antistoffen in het serum.

De behandeling bestaat uit vroegtijdige ondersteunende zorg en intraveneuze toediening van Ribavirine, een antiviraal middel, wat binnen de 6 dagen moet gebeuren. Op dit moment is er geen vaccin voorhanden.

Aangezien Mastomys-ratten zeer talrijk zijn in endemische gebieden en het onmogelijk is om ze volledig te elimineren, berust de preventie van lassakoorts op het bevorderen van een goede ‘gemeenschapshygiëne’ en het hebben van katten om knaagdieren te ontmoedigen de huizen binnen te gaan.